Schuwe kat

schuwe kat

Luna is mijn mooie en lieve poes van 5 jaar oud. Ze is bij mij thuis geboren, toen ik de hoogzwangere poes van een vriendin te logeren had. Ze was altijd wel een beetje anders dan de andere kittens in het nest. Wat wilder leek wel en ze had vanaf heel klein al een hekel aan oppakken, terwijl haar broertjes en zusjes dat geen probleem vonden.

Luna kon het prima vinden met mijn andere katten (allemaal katers) en ook met mij. Ik was bijzonder dol op haar omdat ze zo eigenzinnig was. Maar langzaamaan begon duidelijk te worden dat ze wat probleemgedrag vertoonde. Naar haar toelopen kon niet, dan vluchtte ze weg. Oppakken werd een steeds groter probleem. Ze kwam wel knuffelen als ze daar zelf zin in had, maar alleen als ik in bed lag, op andere plaatsen kwam ze niet.

Na haar sterilisatie, kort nadat haar grote vriend Smup was overleden, werd ze nog schuwer. Ze zocht zelden nog contact met mij en vluchtte zelfs al als ik dezelfde kamer in kwam. Ik vond het ontzettend akelig. Luna had nog nooit in haar leven straf gehad of een boos woord gehoord, dus ik kon het niet plaatsen. Daarbij zag ik dat ze erg ongelukkig leek. Ze speelde amper meer. Ze kon zo niet echt veel plezier hebben in haar leven.

Misschien had ze een trauma omdat ze Smup kwijt was, misschien was het de sterilisatie, misschien zat het gewoon in haar systeem. Mijn vriendin vertelde dat er in het nest daarvoor ook zo’n zwart schuw poesje had gezeten. Ik schoot met alle gepieker niets op en Luna ook niet.

Ik besloot via internet een poezengedragstherapeut te benaderen en kwam uit bij Yvon Sweere. Ik verwachtte dat ze zou zeggen: er is niet veel aan te doen. En dat ik maar moest leren leven met een poes die ik bijna nooit zag.

Yvon analyseerde heel erg zorgvuldig alle mogelijke oorzaken en kwam met de conclusie dat het er waarschijnlijk een beetje inzat, maar dat we er met veel geduld wel wat aan konden doen. Ze stelde therapie voor waarbij ik Luna kort samengevat eigenlijk in kleine stapjes steeds dichter naar me toe moest lokken met behulp van iets lekkers. Ik kon me haast niet voorstellen dat het zou werken, maar ik begon trouw.

Geduld was amper nodig. Al binnen twee weken werd Luna vrijer en vanaf dat moment, leken haar positieve ervaringen zichzelf te versterken. Ze zoekt me heel vaak op, zowel op mijn bureau, als op de bank. Komt dan heel enthousiast knuffelen, net als toen ze klein was. Als ik loop of sta, vlucht ze niet meer weg. Ze vindt vreemde mensen ineens ook aardig wat daarvoor al helemaal niet aan de orde was. Ze speelt weer als een gek, komt apporteren, kortom, zij heeft weer plezier in haar leven. En daarom heb ik het ook. Ik ben Yvon echt oneindig dankbaar voor wat ze voor ons heeft gedaan.

Hanny

Loading