Toen mijn vriendin en ik gingen samenwonen, hebben we twee katjes uit het asiel gehaald. Tommie, een rood-witte kater, is een over het algemeen lekker luie kat die af en toe lekker actief kan zijn. Nova is een schildpadjespoes die juist heel actief is en graag achter van alles aan rent en veel speelt. Omdat beide katten darmproblemen hadden toen ze uit het asiel kwamen en Nova daarnaast ook nog erg schuw is, hebben we besloten om de beide katten binnen te houden. Voor Tommie was dat niet echt probleem, maar Nova kon op een gegeven moment haar energie niet meer kwijt. Dat is waarschijnlijk het moment geweest waarop de gedragsproblemen bij haar zijn begonnen.
Nova speelde altijd al wel met haar eigen staart, maar op een gegeven moment begon ze steeds feller naar haar staart te blazen en af en toe beet ze er zelfs in. Echt spelen was er niet meer bij en Nova werd steeds onrustiger. Mijn vriendin en ik hadden geen idee wat er met haar aan de hand was. In eerste instantie dachten we aan iets medisch. In de hoop haar te kunnen helpen bezochten we de dierenarts die haar onderzocht en constateerde dat het waarschijnlijk niets medisch was. Voor de zekerheid kreeg ze een pijnstiller. Als ze het gedrag niet meer zou gaan vertonen moest het toch medische pijn zijn geweest wat dan onderdrukt zou worden door de pijnstiller. De pijnstiller hielp echter niet. Nova’s gedrag werd de dagen erna alleen maar erger. Op een gegeven moment hield Nova niet meer op met achter haar staart aanzitten.
Ten einde raad gingen we nogmaals langs de dierenarts die eigenlijk wederom een medische oorzaak uitsloot. De dierenarts raadde ons aan contact op te nemen met een Tinley-gedragstherapeut. In eerste instantie leek mij dat wat overdreven, want een therapeut voor een mens is natuurlijk iets heel normaals, maar voor een kat? Omdat ik ook geen andere oplossing zag, belde ik uiteindelijk Yvon en besprak met haar de situatie. Na het invullen van een vragenlijst over Nova kwam zij bij ons langs om de problemen met eigen ogen te aanschouwen. Omdat Nova waarschijnlijk weer onder het bed zou zitten, had ik van te voren wat video-opnames met mijn digitale fotocamera van haar gedrag gemaakt. Nadat Yvon de filmbeelden had gezien en nog even kort kennis had mogen maken met Nova, stelde ze een diagnose en deed ze vervolgens een voorstel om het gedrag van Nova aan te pakken.
Allereerst schreef ze Nova iets voor wat een rustgevende werking op Nova zou moeten hebben. Doordat Nova rustiger zou worden, zou ze meer open staan voor verandering en zouden wij haar gedrag af kunnen gaan leren. Om dit te kunnen bereiken, moesten mijn vriendin en ik proberen Nova af te leiden zodra ze de eerste signalen van het ongewenste gedrag zou vertonen. Op die manier zou Nova haar energie op dat moment kwijt kunnen in iets anders dan in haar ‘staartjagen’. Daarnaast kregen we enkele speel- en omgangtips van Yvon om Nova lekker bezig te houden en om haar beter te leren te begrijpen. Nova reageerde erg goed op de therapie. Ze werd rustiger en minder schrikkerig. Ze had minder behoefte om achter haar staart aan te jagen en als ze dat toch dreigde te doen konden wij ingrijpen om dat te voorkomen. Gedurende de hele ‘behandeling’ heeft Nova maar weinig aandrang gehad om het probleemgedrag weer te vertonen.
We zijn nu een paar maanden verder en Nova gedraagt zich weer zoals een gezonde kat dat zou horen te doen. Ze heeft nog steeds een hoop energie, maar ze kan die energie beter kwijt doordat wij haar beter zijn gaan begrijpen en doordat wij hebben geleerd om op een goede manier met haar te spelen. Verder is Nova nog gezelliger geworden. Ze komt nog meer knuffelen en kroelen. Mijn vriendin en ik hadden van tevoren nooit kunnen bedenken dat we het gedragsprobleem van Nova op deze, relatief eenvoudige, manier onder controle zouden kunnen krijgen. Het resultaat van de behandeling is dus niet alleen dat het ongewenste gedrag weg is, maar daarnaast ook dat wij Nova beter hebben leren begrijpen en daardoor een nog leukere band met haar hebben als huisdier.
Dirk