Mijn poes Liesje heb ik een aantal jaren geleden uit het asiel gehaald. Ze is een lieve, maar schichtige kat. Ze is erg eenkennig, alleen ik kan haar aaien. Een jaar geleden vond er een incident plaats waarbij twee vriendinnen van mij in mijn huis logeerden terwijl ik er niet was. Liesje begon te blazen, waardoor mijn vriendinnen bang werden. Door middel van stemverheffing probeerde zij Liesje naar een kamer te sturen. Hiervan schrok Liesje en, doordat ik er niet was, raakte ze in paniek en ging ze in de aanval.
Vanaf dit moment is Liesje langzaam veranderd in een agressieve kat. Het begon ermee dat niemand haar eten kon geven als ik een weekendje weg was. Ze viel letterlijk mensen aan die maar een stap over de drempel zette. Eerst dacht ik dat dit kwam omdat ik er niet was om haar gerust te stellen. Maar het werd op een gegeven moment zo erg dat zelfs als ik in de buurt was ze mensen aanviel. Het toppunt was dat ik bang voor haar begon te worden en mijn vriend zich helemaal niet meer op zijn gemak voelde.
Het was dus tijd voor actie. Via mijn dierenarts ben ik terecht gekomen bij een gedragstherapeut, Yvon Sweere. Na de situatie aan haar uitgelegd te hebben, is ze voor een consult bij ons op bezoek geweest. Dit verliep erg goed, totdat bij het weggaan Liesje ook haar onverwachts aanviel. Het consult was erg leerzaam. Yvon heeft een aantal praktische tips gegeven, zoals meer met haar spelen, een kattenpaal aanschaffen etc. Maar de beste tip was om het bezoek te koppelen aan iets prettigs.
Dit proces kost heel veel tijd en geduld. Het is nu een half jaar geleden en het gaat heel goed met Liesje. Ze valt geen mensen meer aan, maar ik let heel goed op haar gedrag als er bezoek is. Zodra ik zie dat ze zich niet op haar gemak voelt, zet ik haar in het reismandje of in een aparte kamer. Zodoende vergeet ze dat bezoek ‘slecht’ en bedreigend is en vindt er omgekeerde Pavlov plaats.
Liesje zal nooit een kroelkat worden, maar het doel dat mensen weer gewoon op bezoek kunnen komen zonder met kleerscheuren naar buiten te gaan, is gelukkig gelukt. En dit dankzij de professionele adviezen van Yvon. Ik ben haar daarom erg dankbaar, want we stonden op het punt om haar weer terug te brengen naar het asiel en dat was wel het laatste wat ik wilde.
Margreet